dr hab. Monika Kaczmarek-Śliwińska | zarządzanie komunikacją | strategie i audyty

Moje książki

Monika Kaczmarek-Śliwińska, "INTERNET PUBLIC RELATIONS. Polskie realia działań public relations w Sieci", Wydawnictwo Politechniki Koszalińskiej, Koszalin 2010 monografia, ISSN 0239-7129 ISBN 978-83-7365-210-1

"Internet public relations. Polskie realia działań public relations w Sieci" /2010 przedstawia problematykę internetu jako komunikacyjnego narzędzia public relations poprzez omówienie internetu jako nowego medium /w relacji do prasy, radia i tv/, ale z punktu widzenia czasów transformacji /od 1989 r./. Pokazuje także rolę PR w procesie przemian gospodarczych w Polsce. Scharakteryzowane zostały instrumenty Internet PR, które warto wykorzystać w codziennej praktyce. Książka nie omawia wszystkich instrumentów social media, m. in. nie pokazuje serwisów społecznościowych. O tym w kolejnej książce, właśnie w druku :) To, co może zainteresować czytelnika, to wyniki badań ankietowych zrealizowanych w końcówce 2002 r. Trochę dawno, ale były to pierwsze badania tego typu na polskim rynku i obejmujące dość szeroką tematykę PR, więc warto zerknąć "jak to drzewiej bywało" ... Przyznam szczerze, że jak dziś zaglądam w wyniki badań, gdzie specjaliści PR wypowiadali się odnośnie przyszłości internetu w PR, jego roli itp, to uśmiech pojawia mi się na twarzy :) Nie przewidywaliśmy jeszcze kilka lat temu, że rola netu będzie tak znacząca... Ale "kilka lat temu" to epoka "www", dziś żyjemy w "społecznościówce".... Książka pokazuje także zastosowanie instrumentów Internet PR w sytuacji kryzysowej przedsiębiorstwa oraz omawia monitoring internetu jako element programu działań public relations. Pokazano także wyniki badań ankietowych dot. monitoringu internetu na grupie firm monitorujących media na polskim rynku (2006).

Z recenzji wydawniczych:

Podstawę części empirycznej stanowią wyniki własnych badań autorki przeprowadzonych dla potrzeb pracy doktorskiej. (…) Opublikowanie wyników badań z tego okresu ma głębsze usprawiedliwienie - badania w każdym następnym okresie będą mogły mieć dobry punkt odniesienia, właśnie dzięki ich dostępności dla każdego kolejnego badacza tego zagadnienia. Pod względem formalnym opracowanie jest na bardzo wysokim poziomie (…). Na uwagę zasługuje też bardzo duża sprawność autorki w klarownym przedstawieniu wyników badań. Jak jest to trudne wie każdy, kto choć raz stał przed takim zadaniem.
prof. dr hab. Krystyna Wojcik

Monografia zawiera bogate opracowanie dotyczące działań public relations w Internecie, zarówno pod względem teoretycznym, jak i praktycznym. Całość rozważań uzupełniona została szeregiem rysunków i zrzutów ekranu, które mają zilustrować prezentowaną tematykę. Bardzo istotną częścią opracowania są badania (…), które dotyczą istotnego obszaru działań PR firm działających w okresie polskiej transformacji. Jest to tym bardziej istotne, gdyż autorce udało się uzyskać wysoki wskaźnik odpowiedzi, co pozwala transponować uzyskane wyniki na ogół przedsiębiorstw polskiej transformacji i na tej podstawie formułować wnioski i tworzyć diagnozę. (…)Wyniki i analiza stanowią istotny wkład w naukę polskiego public relations. Wartość tychże badań jest tym bardziej znacząca, że są to pierwsze badania rynku polskiego w omawianym zakresie i jak dotąd niepowtórzone w tak szerokim spektrum.
prof. dr hab. Ryszard Ławniczak

Monika Kaczmarek-Śliwińska, "Public relations w przestrzeni mediów społecznościowych. Działania organizacji i jej pracowników" , Wydawnictwo Politechniki Koszalińskiej, Koszalin 2013, monografia, ISSN 0239-7129

"Public relations w przestrzeni mediów społecznościowych. Działania organizacji i jej pracowników" /2013 przedstawia problematykę przestrzeni social media w kontekście działań public relations prowadzonych przez organizacje różnego typu.
Monografia składa się z sześciu rozdziałów uzupełnionych przeglądem badań oraz opisami konkretnych przypadków dotyczących omawianej tematyki. Niektóre z aspektów dotyczących nowych mediów zostały uzupełnione grafikami.
Rozdział pierwszy jest wprowadzeniem i analizą środowiska, w którym organizacja może realizować działania PR. Dokonano charakterystyki terminów: nowe media, Web 2.0 i media społecznościowe, czyli kluczowych dla przedstawienia środowiska online. Omówiona została także charakterystyka social media ze względu na możliwość realizacji działań public relations.
Rozdział drugi zawiera ocenę potencjału obszaru social media dla działań PR. Omówione zostały modele komunikowania w PR i kompo-nenty strategii public relations w przestrzeni mediów społecznościowych. Podniesiony został również temat etyki komunikowania online i etyki public relations jako szczególnie odpowiedzialnego aspektu komunikowania, związanego z oddziaływaniem na społeczności. W tym celu zdefiniowano obszary online i działania online, które mogą sprzyjać naruszeniom etycznym, określając je jako mimezja komunikacyjna online i mimikra komunikacyjna online.
Rozdział trzeci stanowi przegląd instrumentów przestrzeni social media, które mogą być wykorzystane do realizacji działań PR. Jednakże środowisko, jak i instrumenty, podlegają konwergencji i dzięki temu mogą wypełniać różne role założone w strategii działań public relations. Dlatego też zostały omówione ze względu na ich specyficzny charakter, zaś punktem wyjścia jest rodzaj aktywności, które są dominujące z punktu widzenia zawartości i dystrybucji treści.
W rozdziale czwartym omówiona została problematyka relacji organizacji z mediami w przestrzeni mediów społecznościowych. Starano się odpowiedzieć na pytanie czy nowe środowisko zmieniło je. Podkreślono fakt, iż social media rozszerzyły możliwości organizacji w zakresie tworzenia mediów własnych, czyli swobodnego dysponowania i zarządzania komunikacją organizacji z jej otoczeniem zewnętrznym i wewnętrznym.
Rozdział piąty dotyczy relacji pomiędzy pracodawcą a pracownikiem lub potencjalnym pracownikiem. Obszar social media, który umożliwia kreowanie treści, dystrybucję i modyfikację, niestety czasami staje się przestrzenią, w której pojawia się szerokie pole konfliktu. Związane one jest z jednej strony z prawem jednostki do swobodnej aktywności w mediach społecznościowych, a z drugiej – z oczekiwaniami pracodawcy związanymi z zachowaniem jednostki w kontekście dbałości o wizerunek organizacji, z którą jest ona związana.
W ostatnim rozdziale zostały omówione specyficzne aspekty zarządzania sytuacją kryzysową w świecie mediów społecznościowych. W przestrzeni tej, gdzie każdy może być kreatorem i nadawcą, zagrożenie ryzykiem kryzysu jest szczególnie wysokie. Dlatego też tak istotna jest świadomość działań, umiejętność zastosowania poszczególnych instru-mentów i dobre relacje z otoczeniem, gdyż PR mówi o relacjach .

Z recenzji wydawniczych:

Już na początku rysuje się nam dojrzały badacz public relations i dalsza lektura tekstu nie zawodzi czytelnika. (…) Monografia oparta jest na solidnej bazie literaturowej i dobrze udokumentowana. (…) Jest to nowatorska praca, która wpisuje się w lukę badawczą w polskich naukach społecznych w obszarze public relations i ma szansę stać się bardzo dobrym podręcznikiem. Pod względem merytorycznym mamy dojrzałą, samodzielną i niezwykle wartościową pracę. prof. dr hab. Bogusława Dobek-Ostrowska

Uważam, że książka Moniki Kaczmarek-Śliwińskiej jest bardzo interesującą pracą przeglądową wprowadzającą czytelnika w złożone zagadnienia związane z PR oraz nowymi mediami (w obszarze Internet PR czy social media). Autorka w swoich rozważaniach umiejętnie łączy wiedzę z zakresu public relations, medioznawstwa, zarządzania oraz komunikologii. Myślę, że jest to publikacja, która może zainteresować szeroki krąg czytelników, zarówno środowiska naukowe, jak i praktyków powiązanych z branżą PR, reklamą oraz komunikacją marketingową. prof. nadzw. dr hab. Agnieszka Ogonowska

Monika Kaczmarek-Śliwińska, "Public relations organizacji w zarządzaniu sytuacjami kryzysowymi organizacji. Sztuka komunikowania się" / Difin, Warszawa: 2015. Monografia, ISBN 978-83-7930-243-7

"Public relations organizacji w zarządzaniu sytuacjami kryzysowymi organizacji. Sztuka komunikowania się" / Difin, Warszawa: 2015.
Monografia składa się z pięciu rozdziałów zilustrowanych opisami i analizą przypadków sytuacji kryzysowych, które wystąpiły w organizacjach różnego typu.
Pierwszy z rozdziałów – Public relations jako sfera działań zarządczych organizacji – obejmuje przedmiot działań, które w pracy rozpatrywane będą w myśl definicji opracowanej przez Scotta M. Cutlipa, Allena H. Centera i Glena M. Brooma: „Public relations jest funkcją zarządzania, która nawiązuje i podtrzymuje wzajemne korzystne relacje pomiędzy organizacją a jej otoczeniem, od którego zależy jej sukces lub niepowodzenie” (S.M. Cutlip, A.H. Center, G.M. Broom, (2000). Effective public relations. New Jersey: Prentice Hall, Inc., s. 6.). Rozdział ten podejmuje także tematykę wizerunku i reputacji organizacji oraz systematyzuje podstawowe pojęcia obszaru zarządzania kryzysowego, a mianowicie: problem, kryzys, sytuacja kryzysowa czy zarządzanie sytuacją kryzysową (ZSK).
Drugi rozdział – Specyfika sytuacji kryzysowych – wprowadza Czytelnika w zagadnienia związane z opinią publiczną i otoczeniem organizacji. Kwestie te są istotne w zarządzaniu sytuacją kryzysową – każda organizacja działa w określonym otoczeniu, a to otoczenie posiada i wyraża swoją opinię. W rozdziale tym omówione zostały także cechy, typy i fazy sytuacji kryzysowej w ujęciach różnych autorów.
Rozdział trzeci – Zarządzanie sytuacjami kryzysowymi organizacji – omawia działania, które powinno się i warto podjąć w jej obliczu. Rozdział rozpoczyna się tematyką dotyczącą planowania działań zarządczych w sytuacji kryzysowej, omawia kolejne kroki tworzenia manuala – księgi zarządzania kryzysowego oraz porusza kwestie działania sztabu kryzysowego. W rozdziale tym zawarto także przegląd strategii zarządzania w sytuacji kryzysowej oraz omówiono działania, które należy wykonać „po kryzysie”. Gdy organizacja powraca do swojego działania, czasami zapomina o tym, aby dokonać analizy i oceny działań podejmowanych w ZSK. Warto to zrobić, ponieważ retrospekcja działań organizacji może dać wiedzę przydatną w przyszłości. Eurypides powiedział, że „Sukces jest wynikiem właściwej decyzji”, ale jak podejmować te właściwe, gdy nie podejmiemy trudu oceny dotychczasowych działań?
W czwartym rozdziale – Komunikowanie się organizacji z otoczeniem podczas sytuacji kryzysowych – przedstawione zostały zasady informowania oraz dialogu w sytuacji kryzysowej. Omówiono zalecenia, ale też błędy, które czasami występują w działaniach organizacji. Styl komunikowania się organizacji często wynika z jej specyfiki czy odrębności, dlatego przedstawione „zasady” nie są receptą, ale wskazówkami, które warto dopasować do stylu i warunków funkcjonowania organizacji. W rozdziale czwartym omówiono także relacje organizacji z mediami – media relations – cofając się o kilkanaście lat, gdy specjaliści public relations dysponowali jedynie mediami, które dziś określa się jako media tradycyjne (prasa, radio, telewizja w wersji offline) oraz pokazując media relations w dzisiejszej perspektywie, gdy media online i offline ulegają konwergencji25, wzajemnie przenikając się, wymieniając treściami, wzmacniając przekazy i wchodząc z różnorodne interakcje. Omówione zostały również formy i zasady współpracy z dziennikarzami.
Ostatni z rozdziałów, piąty – Rola badań w zarządzaniu sytuacjami kryzysowymi – prezentuje przegląd typologii badań oraz metod diagnostycznych, które mogą być przydatne w zarządzaniu sytuacją kryzysową. Istotna jest świadomość organizacji, że poza działaniem warto także badać efekty, które zostały osiągnięte, aby ewentualnie korygować podejmowane działania, co umożliwi wyższą skuteczność zarządzania kryzysowego oraz realizację założonych celów. Omówiono także kwestię monitoringu mediów, który może w znaczący sposób wspomagać pracę osób odpowiedzialnych za komunikowanie się w sytuacji kryzysowej.
W poszczególnych rozdziałach monografii przedstawione zostały przypadki sytuacji kryzysowych, które były udziałem organizacji różnego typu. Przyjęto metodę badawczą polegającą na analizie poszczególnych przypadków uwzględniających zmienne środowiska każdej z organizacji. Celem rozważań w odniesieniu do realnych sytuacji kryzysowych było wskazanie czynników skuteczności bądź też nieskuteczności działań komunikacyjnych w sytuacjach kryzysowych. Całość dyskursu analizowanych przypadków sytuacji kryzysowych przeprowadzono w oparciu o dostępne materiały medialne oraz treści zawarte w obrębie mediów własnych omawianych organizacji. Analizie poddano także ustalenia i badania dotyczące sytuacji kryzysowych innych badaczy tego obszaru.

Z recenzji wydawniczych:

Problematyka książki ma doniosłe znaczenie dla nauczania public relations w szkolnictwie wyższym. Książka jest przydatna dla przedsiębiorstw, administracji państwowej i samorządów stosujących zasady marketingowe w działalności. (…) W książce przeprowadzono z powodzeniem analizę krytyczną literatury, analizę porównawczą i studia przypadków. Na wyróżnienie zasługują starannie dobrane studia przypadków, które nie tylko urozmaicają treść, ale także wzmacniają rozważania i wnioski zawarte w pracy. Bibliografia jest imponująca – zawiera bowiem łącznie ponad trzysta pozycji.
prof. dr hab. Eugeniusz Michalski

To co nowe w tej książce, i co nadaje sens zagłębienia się w jej lekturę także przez osoby posiadające już podstawową wiedzę na temat kryzysowego public relations, to podejście do zagadnień komunikowania się w sytuacjach kryzysowych w kontekście nowych mediów. (…) Przyszły czytelnik będzie miał okazję zapoznać się nie tylko z teorią kryzysowego public relations czy opisem sytuacji kryzysowych w formie popularnych "studiów przypadków", ale otrzyma także wskazówki jak należy pewne zjawiska rozumieć/ interpretować oraz jak można się zachować w podobnych sytuacjach. (…) Recenzowana monografia nie jest typową książką akademicką przesyconą wyłącznie rozważaniami teoretycznymi. Nie jest też typem poradnika, w których autorka arbitralnie wskazywałaby gotowe schematy zachowań w sytuacjach kryzysowych. W książce można odnaleźć obie te formy, w skutek czego czytelnik otrzyma wyważoną ilość informacji odnośnie koncepcji i teorii z zakresu zarządzania informacją w sytuacjach kryzysowych i jednocześnie będzie się mógł zapoznać się z regułami wykorzystania tej wiedzy w praktyce.
dr hab. Waldemar Rydzak

red. Monika Kaczmarek-Śliwińska, "Organizacje i idee – komunikowanie się w przestrzeni tradycyjnych i nowych mediów", Wydawnictwo Politechniki Koszalińskiej, Koszalin 2015 monografia zbiorowa, ISSN 0239-7129 ISBN 978-83-7365-387-0,

Tematyka podjęta w monografii dotyczy różnych obszarów komunikowania się organizacji. Trywialnym wydaje się stwierdzenie, iż w czasach silnej konkurencji oraz dynamicznie zmieniającym się systemie mediów, komunikowanie się organizacji stanowi jedną z kluczowych kompetencji dopasowania do warunków otoczenia umożliwiającą realizować założone cele organizacji. Jednakże obserwując przestrzeń funkcjonowania organizacji zauważa się odmienne sposoby i style komunikowania się z rynkiem. Czasami owa odmienność związana jest ze specyfiką organizacji. Inaczej komunikują się organizacje nastawione na osiąganie zysku w rozumieniu finansowym, inaczej organizacje non-profit, a jeszcze inaczej podmioty polityczne (partie, politycy). Odmienność komunikowania się może wynikać również z różnorodności wykorzystywanych kanałów komunikowania się – decydując się na kanały o niskiej interaktywności organizacja wybiera komunikowanie się, w którym ma większy wpływ na kontrolę – choćby pozorną – przekazu niż w przypadku kanałów komunikowania się o wysokim stopniu interakcji i znacznym udziale oraz zaangażowaniu odbiorców treści również w ich tworzenie i dystrybucję.

Autorami tekstów w monografii są naukowcy i praktycy podejmujący temat komunikowania się w swej codziennej pracy. Badają i analizują, tworzą modele, weryfikują teorie lub wdrażają rozwiązania i czynią starania, aby usprawniać procesy komunikowania się. Uwzględniając fakt, iż system komunikowania się organizacji z jej otoczeniem można identyfikować poprzez: cele komunikowania się, zakres komunikowania się oraz kierunek przekazu , należy zauważyć, iż każdy rozdział prezentuje osobliwą odmienność. Udało się więc zebrać w jedenastu rozdziałach monografii analizy prezentujące odmienne spojrzenia na problematykę komunikowania się organizacji. Autorzy poszczególnych rozdziałów w swoich artykułach zawarli zarówno treści teoretyczne, praktyczne, jak i często przywoływali wyniki badań. Czytelnicy znajdą więc w niniejszej monografii wyniki badań polskich i zagranicznych instytutów naukowych, agencji badawczych, sondażowni opinii publicznej, jak również wyniki badań własnych Autorów. W zależności od tematyki rozdziału Autorzy posługiwali się badaniami ilościowymi i jakościowymi, a w swej pracy wykorzystywali analizę zawartości mediów i ocenę treści oraz badania dotyczące środowiska mediów tradycyjnych i nowych mediów.

Rozdział pierwszy autorstwa Zbigniewa Lazara – Mieszczanin szlachcicem – czyli o niepotrzebnej grze pozorów. Między współczesnymi mediami a PR – jest opisem niektórych aspektów skomplikowanych relacji między mediami a PR-owcami. Nie bez powodu właśnie ten rozdział rozpoczyna monografię. Czytelnik zauważy, iż jego silnie publicystyczny charakter nacechowany jest silnymi emocjami związanymi z wątpliwościami Autora dotyczącymi relacji jakość mediów – misja mediów w kontekście zarówno mediów określanych dotychczas jako tradycyjne, jak i nowych mediów, obecnie reprezentowanych najsilniej przez media społecznościowe (social media).

W drugim rozdziale – Świadomość potoczna jako wyzwanie dla promocji zdrowego odżywiania w internecie – Krzysztof Puchalski analizuje jeden z kluczowych czynników wpływających na stan zdrowia – sposób odżywiania się. Autor wskazuje na główne narzędzie kreowania zdrowych stylów jedzenia, które upatruje w transmisji wiedzy eksperckiej do świadomości potocznej. Omawiany rozdział przedstawia analizę rozpowszechnionych w społeczeństwie treści i sposobów myślenia o sprawach jedzenia i zdrowia, jak również szanse i zagrożenia, jakie dla upowszechnienia aprobowanego w medycynie modelu odżywiania się niosą zdiagnozowane w świadomości społecznej treści i sposoby myślenia, a także wzory korzystania z komunikacji online.

Trzeci rozdział autorstwa Roszany Dalati – Rewolucja 2.0 – Wiosna Arabska w dobie internetu – przenosi Czytelnika w świat nowych mediów. Autorka poruszyła w nim temat roli mediów społecznościowych i innych narzędzi internetowych w wybuchu i przebiegu ruchów prodemokratycznych podczas tak zwanej Arabskiej Wiosny.

W kolejnym, czwartym rozdziale: Współpraca z uniwersytetem jako narzędzie CSR na przykładzie branży energetycznej, Monika Bogdał podejmuje tematykę współpracy z uniwersytetem jako narzędziem CSR na przykładzie branży energetycznej. Autorka dokonała analizy działań z zakresu społecznej odpowiedzialności biznesu w kontekście rynku pracy sektora energetycznego, jak również pod kątem współpracy firm energetycznych z uniwersytetami w związku z kształceniem kadr na potrzeby polskiego programu jądrowego. W efekcie zarysowane zostały problemy rynku pracy, których rozwiązanie może być celem strategii społecznie odpowiedzialnej.

W rozdziale piątym - Komunikowanie się poprzez sztukę – jego Autorka, Sandra Recka, przedstawiła analizę sposobu wyrażania poglądów i emocji za pomocą sztuki. Forma ta, jest obecnie coraz popularniejsza, szczególnie ze względu na rozwój street artu, który jest jednym z popularniejszych kanałów przekazywania artystycznego sprzeciwu wobec systemu. Autorka analizę zjawiska opiera na konkretnych przykładach komunikacji pomiędzy artystami oraz między grupami społecznymi.

Szósty rozdział monografii – Komunikacja marketingowa na rynku usług telekomunikacyjnych w praktyce działalności operatorów – jego Autorka, Anna Korzeniewska, podjęła próbę zdefiniowania i opisania najważniejszych, nowych źródeł komunikacji marketingowej przedsiębiorstw telekomunikacyjnych. Całość wywodu opatrzona została przykładami praktyk wykorzystania serwisów społecznościowych, blogów, sponsoringu i marketingu mobilnego przez największe polskie firmy telekomunikacyjne.

W rozdziale siódmym – Muzeum firmowe jako forma komunikowania się marki z otoczeniem – Monika Kaczmarek-Śliwińska prezentuje Muzeum Browaru Żywiec jako jedną z form komunikowania się marki z otoczeniem zewnętrznym. Pokazuje rolę, jaką mogą wypełniać obiekty kultury w promocji marki, niesieniu przekazu o jej tradycjach i historii czy prezentowaniu wartości istotnych dla niej.

Kolejne trzy rozdziały monografii koncentrują się na mediach jako formie komunikowania się organizacji.

Pierwszy z nich – rozdział ósmy: Prasa wewnętrzna. Słabe i mocna strony w budowaniu zaangażowania pracowników – autorstwa Jacka Trębeckiego podejmuje analizę słabych i mocnych stron jednego z najbardziej spektakularnych narzędzi komunikowania wewnętrznego, jakimi są wydawnictwa wewnętrzne. Autor podjął próbę udowodnienia hipotezy, iż najmocniejszym atutem prasy wewnętrznej jest jej znaczenie wizerunkowe.

W rozdziale dziewiątym - Tygodniki opinii na polskim rynku prasowym: szanse i zagrożenia – Krzysztof Gołata omawia rynek tygodników w kontekście ogólnych zmian na polskim rynku prasowym. Okazuje się, iż pojawiające się co jakiś czas opinie o nadchodzącym końcu prasy, nie mają przełożenia na rynek tygodników, ponieważ spadek tempa czytelnictwa w tym segmencie jest wolniejszy niż ma to miejsce w odniesieniu do ogólnopolskiej prasy codziennej czy też regionalnej. Autor zmiany w poziomie czytelnictwa analizuje w odniesieniu do jedenastu tygodników opinii w okresie 2012-1013.

Dziesiąty rozdział monografii - Współpraca z mediami podczas międzynarodowych ćwiczeń wojskowych. Studium przypadku – autorstwa Dariusza Kryszka opisuje działania prowadzone w obszarze współpracy z mediami podczas ćwiczenia Steadfast Jazz -2013 (SFJZ-13). Pokazuje on bardzo specyficzne warunki pracy osób odpowiedzialnych za komunikowania się, jak również ujęcie strategii komunikacyjnej jako jednego z elementów ogólnego planowania ćwiczenia w ramach NATO. Autor prezentuje również efekty działań związanych z komunikowaniem o powadzonych działaniach.

O ile pierwszy rozdział otwierający monografię odnosi się do specyfiki współczesnych mediów, ich wartości i wyboru pomiędzy tym, co popularne i dające oglądalność czy słuchalność, a tym, co istotne dla odbiorcy, o tyle rozdział zamykający, jedenasty, charakteryzuje współczesny świat mediów w perspektywie natłoku informacji i konsekwencji tego faktu dla pracy osób odpowiedzialnych za komunikowanie się marek z otoczeniem. W rozdziale tym – Monitoring mediów w świecie nadmiaru informacji – Sebastian Bykowski zwraca uwagę na nowy podział mediów, który definiuje obecny sposób komunikowania się marek z otoczeniem. Wskazuje na kompleksowy monitoring mediów i analizy medialne jako narzędzia niezbędne w pracy PR-owca i marketera, umożliwiające podejmowanie decyzji w codziennej pracy, jak również skuteczne działania w zakresie zarządzania sytuacją kryzysową.
Jak wynika z powyższego zakres tematyczny monografii uwzględnia zarówno odmienność obszaru działań, poczynając od organizacji biznesowych po sferę związaną z kulturą i sztuką, ale również różnorodność i bogactwo narzędzi komunikowania się, które są możliwe do zastosowania w zakresie działań organizacji. Autorzy mają nadzieję, iż Czytelnicy monografii będą wykorzystywać wnioski, pomysły czy sugestie zawarte w poszczególnych rozdziałach, jak również przenosić prezentowane rozwiązania także do typów organizacji innych niż opisywane.

Z recenzji wydawniczych:

Przedstawiony do recenzji zbiór tekstów naukowych poświęconych różnym aspektom i dziedzinom komunikowania masowego, zawiera materiały o s porej wartości poznawczej, który mogą też mieć istotny wymiar dydaktyczny. (…) Pewna niejednolitość książki może być jej minusem, może jednak też zostać zaliczona do jej zalet, jako że w nauce o komunikowaniu nowe idee i interesujące koncepcje poznawcze rodzą się często ze zderzenia różnych perspektyw poznawczych i paradygmatów badawczych. dr hab. Małgorzata Lisowska-Magdziarz, Uniwersytet Jagielloński

Redaktorka monografii zebrała bardzo interesujące grono autorów reprezentujących zarówno środowisko akademickie, jak i środowisko praktyków zajmujących się szeroko rozumianą komunikacją. Teksty dotyczą zarówno komunikacji typowo marketingowej, jak i komunikacji dotyczącej określonych idei czy wartości na gruncie zarządzania komunikowaniem się organizacji. To co czyni monografię wartościową, to przywoływanie przez wielu autorów, konkretnych, czasami bardzo dogłębnie opisanych przykładów, ilustrujących szersze rozważania. Czyni to monografię interesującą nie tylko dla osób analizujących aspekty komunikacyjne naukowo, ale i dla praktyków komunikacji. dr hab. Jacek Pyżalski, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Z przedmowy...
Prezentowana monograﬁa Relacje. Media. Konteksty. Praktyka komunikowania się jest zbiorem jedenastu rozdziałów naukowców i praktyków reprezentujących jedenaście jednostek, zarówno naukowych, jak i instytucji różnego typu. Spektrum tematów podjętych przez Autorów pokazuje z jednej strony, jak szerokim polem działań zajmują się specjaliści ds. komunikowania się, z drugiej zaś – jakie wyzwania stawiane są przed badaczami i praktykami profesji. Warto zwrócić uwagę, że grono Autorów stanowią specjaliści najwyższej klasy, wieloletni praktycy i profesorowie uczelni, jak również osoby dopiero rozpoczynające swą pracę naukową i zawodową. Dziękuję Autorom poszczególnych rozdziałów monograﬁi za chęć podzielenia się reﬂeksjami, obserwacjami i wynikami prowadzonych badań. Wierzę, że monograﬁa będzie kolejną cegłą w murze polskich doświadczeń na polu komunikowania się, a uwagi zawarte w rozdziałach staną się przyczynkiem do dyskusji, sporów, tworzenia i weryﬁkacji modeli usprawniających działania osób i organizacji.

W rozdziale pierwszym – Europejskie trendy w budowaniu relacji między ﬁrmami a ich interesariuszami – dr hab. Waldemar Rydzak i dhr. dr Piet Verhoeven, prof. UEP, podjęli temat wyzwania, które w perspektywie kilku najbliższych lat stanie się udziałem wielu organizacji – zaspokajania potrzeb informacyjnych otoczenia związanego z posiadaniem wiedzy nie tylko na temat tego, jakiej informacji poszukują odbiorcy, ale także tego, jakimi kanałami tradycyjnymi i w Internecie starają się ją zdobyć. W rozdziale tym badacze zaprezentowali wyniki badań międzynarodowego zespołu naukowego, który od jedenastu lat, w ramach projektu European Communication Monitor, śledzi trendy w komunikowaniu się różnego rodzaju organizacji z otoczeniem.

W rozdziale drugim – Problemy z promocją nauki – Sebastian Szczęsny dokonał analizy bardzo istotnego problemu, a mianowicie zjawiska promocji nauki w Polsce. Autor przedstawił różne motywacje związane z podjęciem decyzji o popularyzacji nauki lub promocji aktywności badawczej w instytucjach różnego typu oraz dokonał analizy sytuacji, w których promocja nauki odniosła sukces lub zakończyła się niepowodzeniem. Autor podkreśla, że działania związane z promocją nauki nie mogą być oparte na działaniach ad hoc, ale wynikać z przemyślanej i konsekwentnie realizowanej strategii.

Trzeci rozdział – Medialna przestrzeń online. Dziennikarz versus internauta w procesie tworzenia i dystrybucji komunikatów – autorstwa Moniki Kaczmarek-Śliwińskiej zwraca uwagę na problem wiarygodności treści w obecnym modelu przestrzeni medialnej. Pojawienie się Internetu, jego instrumentów i użytkowników spowodowało, że media instytucjonalne (prasa, radio, telewizja) utraciły monopol w zakresie tworzenia i dystrybucji treści, a dotychczasowi odbiorcy medialnych treści otrzymali możliwość bycia ich kreatorami. Autorka zastanawia się, czy możliwość zmiany roli użytkowników Internetu z odbiorców treści na ich nadawco-odbiorców, a w konsekwencji zmianę przestrzeni medialnej, pozwoliła na dystrybucję treści w postaci czystej i wolnej od nieetycznych działań identyﬁkowanych na gruncie przestrzeni mediów w formie tradycyjnej. W rozdziale tym poddana została analiza przestrzeni mediów online i konsekwencje wynikające z jej zmiany.

Konstancja Śliżewska, Autorka czwartego rozdziału – Zabiegi intertekstualne w Internecie, podjęła się analizy niezwykle interesującego obszaru intertekstualności, czyli szeroko postrzeganych wzajemnych relacji między dwoma bądź wieloma tekstami, w których wyraźnie widoczna jest obecność jednego utworu w innym. Proces można zauważyć we współczesnej komunikacji internetowej. Autorka, omawiając intertekstualność, odwołuje się do memów jako wytworów współczesnego Internetu. Wskazuje na fakt, że memy tworzą niezbędny element komunikacji młodego pokolenia, a umiejętność odczytania przekazu i gry elementów jest wyznacznikiem przynależności do wspólnoty komunikacyjnej.

W rozdziale piątym monograﬁi – Konferencja prasowa, czyli narzędzie komunikacyjne podwyższonego ryzyka – Piotr Szarszewski dokonał krytycznej analizy wykorzystania tej techniki media relations przez podmioty o charakterze politycznym. Wskazuje popełnione przez organizatorów błędy, które w ostatecznym rozrachunku przełożyły się na brak pozytywnych efektów poprowadzonych działań komunikacyjnych. Analiza ujęta jest w ramie między oczekiwaniami dziennikarzy a praktyką realizacji wydarzeń prasowych.

Szósty rozdział monografii – Kobiety w mediach: wielkie nieobecne – autorstwa Anny Kiedrzyńskiej-Tui pokazuje obraz obecnej sceny medialnej w Polsce pozbawionej odpowiedniej reprezentacji kobiet w sferze publicznej. Celem rozdziału jest wskazanie przyczyn tego stanu rzeczy, a prowadzony dyskurs jest wynikiem pracy analitycznej z perspektywy kulturoznawczej oraz zawodowej w zakresie PR Autorki. W celu przeprowadzenia właściwej diagnozy podjęte zostały dwie kwestie: perspektywa dziennikarza – goniącego za ciekawym i elokwentnym rozmówcą; oraz perspektywa kobiet – które podkreślają deﬁ cyt pewności siebie. W tym paradygmacie wykluwają się dwa skrajne typy zachowań kobiet: ogromne zaangażowanie w media lub totalne unikanie ich. Autorka omawianego rozdziału zaproponowała strategie rozwiązania problemu na podstawie praktyki zawodowej w branży PR, ale również z perspektywy kulturoznawczej, która pomoże sformułować przekonywającą argumentację dla kobiet wycofanych ze świata medialnego.

Joanna Chojecka, autorka siódmego rozdziału pt. Wizerunek i komunikacja społeczna w archiwach państwowych – mit czy rzeczywistość? Kilka reﬂeksji z doświadczeń Archiwum Państwowego w Koszalinie, podjęła się analizy tematu znanego jej z codziennej praktyki zawodowej, jak również realizowanej pracy doktorskiej. W rozdziale nakreślona została niezwykle interesująca perspektywa pokazująca, że współczesne archiwa państwowe przestają być narzędziem władzy, zarezerwowanym azylem naukowych poszukiwań, a coraz częściej stają się miejscem spotkań ludzi, przestrzenią społeczną. Ta zmiana paradygmatu poszukiwań wpływa na politykę zarządzania instytucją, która zdaniem Autorki powinna iść w kierunku powszechnego dostępu, otwartości, profesjonalizacji zarządzania współczesnym archiwum, co niewątpliwie wymaga w pierwszej kolejności zmiany myślenia samych archiwistów, ich postawy i podejścia, a także sposobu postrzegania przez otoczenie. Po stronie archiwów i Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych pozostaje decyzja, czy w tym kierunku rozwijać świadomość społeczną tych organizacji i sięgać do narzędzi wypracowanych przez nauki o zarządzaniu, w tym komunikację społeczną, a także nadal budzący dystans w środowisku archiwistów PR. Autorka pozostawia Czytelników z reﬂeksją, czy archiwa pójdą tą drogą i jakie będą efekty tego wyboru.

Rozdział ósmy – Kobiety na polskiej scenie politycznej w latach 1992–2015 – autorstwa Justyny Skrobiszewskiej opowiada o kobietach na polskiej scenie politycznej. Autorka zwraca uwagę, że mogłoby się wydawać, że po roku 1918, kiedy to Polki oﬁcjalnie zyskały prawa wyborcze, ich udział w polityce radykalnie się zmieni. Zanim jednak kobiety rzeczywiście pojawiły się na scenie politycznej, musiało minąć jeszcze wiele czasu. W rozdziale pokazana została droga, jaką na przestrzeni lat przebyły polskie kobiety od roku 1992, kiedy po raz pierwszy premierem została kobieta – Hanna Suchocka, do roku 2015, kiedy to stanowisko objęła Beata Szydło.

Dziewiąty rozdział – Komornicy sądowi – między ﬁkcją medialną a rzeczywistością – autorstwa Roberta Damskiego pokazuje z perspektywy praktyka zawodu, ale również byłego rzecznika prasowego samorządu zawodowego, rozdźwięk między rzeczywistością a jej prezentacją w mediach. Autor zwraca uwagę, że tendencyjny sposób prezentowania działań komorników powoduje, że powstaje pole do niedomówień i nieścisłości, a czasem po prostu przekłamań, które są bardzo niebezpieczne dla wizerunku zawodowego komorników. Przez prezentację realnych działań mediów pokazana została ﬁkcja medialna, z pewnością bardziej atrakcyjna dla odbiorcy mediów, a tym samym korzystna dla samego medium.

Autor dziesiątego rozdziału dr hab. Tomasz Hoffmann w artykule pt. Wybrane aspekty komunikacji wewnętrznej w służbach mundurowych – prezentuje kwestie związane z komunikacją wewnętrzną w służbach mundurowych, jej determinantami, a także wpływem na sprawność działania służb mundurowych. Autor podkreśla, że komunikacja wewnętrzna staje się nieodzownym elementem działania licznych organizacji, również tych zhierarchizowanych i cechujących się podporządkowaniem.

Rozdział jedenasty – Wizerunek Kościoła katolickiego w Polsce w kontekście sytuacji kryzysowych – autorstwa Żanety Korneckiej przedstawia złożoną tematykę wizerunku Kościoła katolickiego w Polsce. Autorka w swej analizie szczególną uwagę zwraca na sposób zarządzania sytuacjami kryzysowymi, które w tak rozbudowanej, hierarchicznej, liczebnej oraz cieszącej się zainteresowaniem mediów instytucji nie przechodzą bez echa. Pokazuje także przykłady duchownych, którzy doskonale umieli budować pozytywny wizerunek zarówno swój, jak i Kościoła, byli twarzami medialnymi i mieli dużą siłę oddziaływania. W rozdziale zwrócona została uwaga zarówno na działania w obszarze komunikowania się przedstawicieli Kościoła o randze celebrytów, jak i osób pracujących codziennie z mediami – rzeczników prasowych kurii. Przedstawiona powyżej charakterystyka rozdziałów monograﬁi prezentuje obszerny zakres tematyczny i trud podjęty przez ich Autorów. Mam nadzieję, że lektura niniejszego tomu będzie inspiracją dla Czytelników w ich pracy zawodowej oraz planowanych badaniach naukowych.

Kim jestem?

Nauka i badania

Doradztwo i szkolenia

Moje książki